jak kochać w ogrodzie

     Witrynę, którą przeglądasz opatrzyłem wezwaniem "Kochajmy ogrody". Czasami zastanawiam się nad technikami takiej miłości. Jeżeli kochanie jest stanem przyjemnym to jak rozwijać tą miłość? Jakimi sposobami podtrzymywać jej żywy puls? Jak synchronizować wspólne stany uniesień?

Patrzmy.
Nie na próżno uważa się, że im więcej patrzymy tym bardziej nam się chce. Patrzmy więc. Jednak, inaczej niż dotychczas.
Patrząc na chwasty zarastające ścieżkę próbujmy nie widzieć potrzeby pielenia, lecz harmonię jaką tworzą te niby niepotrzebne rośliny na dróżce. Patrząc na oczko wodne wypełnione zieloną od glonów cieczą, zwróćmy uwagę na niespotykanie piękny kolor, który porównać możemy tylko z oczami naszej  żony. Widząc kota wygrzewającego się na - z trudem utrzymywanym przy życiu - dereniu kanadyjskim, dostrzeżmy, że musi być tu pięknie jeżeli nasz kot jest tak szczęśliwy.
Patrząc, starajmy się robić to tak, aby widzieć piękno.
Starajmy się patrzeć oryginalnie. Nasz ogród oglądać można z różnych miejsc, wysokości i kierunków. Czy oglądaliście swój ogród z posesji sąsiada? Jeżeli nie, to zapewniam was, wart jest tego. Nie poprzestańmy na jednym sąsiedzie!  Może się okazać, że z miejsca znajdującego się w ogrodzie sąsiadki, którą najmniej lubimy, nasz ogród prezentuje się najciekawiej.
Oglądaliście swój ogród z dachu domu czy altanki? Wiem! Wielu z was nie robiło tego. Stąd roztacza się widok, który  musicie zobaczyć. Dziwne, taki właśnie jest nasz ogród?
Oglądajcie też swoje ogrody leżąc, np. z głową schowaną pod krzak cyprysika. To nowa perspektywa i nowe wrażenia.
Patrzmy na nasz ogród jakbyśmy widzieli go pierwszy raz. Tak patrząc, zobaczymy wiele rzeczy, które może zastanowią nas, które spowodują, że poczujemy się dumni z tego  naszego światka.

Pory roku.
Oglądajmy nasz ogród o różnych porach roku. Starajmy się poznać to, co czyni je w takiej różnej scenerii innym i bardziej interesującym. Wiosną zachwycimy się odradzaniem i świeżością. Latem wielbić będziemy chłodny cień naszych drzew. Jesienią podziwiać będziemy ciężar i barwę owoców. Zimą odpoczniemy od natłoku wrażeń, jednocześnie odkrywając nowe kształty naszego ogrodu i sycąc się chłodną prostotą oszronionych roślin.

Różne pory dnia.
Czy widzieliście swój ogród o poranku? Jeszcze wcześniej, gdy noc przemienia się w świt? Wtedy ptaki śpiewają najochocej, a rosa najżywiej migocze na igiełkach naszego trawnika.
Zwieńczenie dnia -  zmierzch - zastaje nas w ogrodzie dosyć często. To podobnie jak świt, magiczna pora rozdzielająca noc od dnia. Zachodzące słońca ujawniają w różnych  częściach naszego ogrodu dziwną kolorystykę i zastanawiające wymroczenia. Budzą się zadziwienia i obawy. Tajemnica wchodzi do naszego ogrodu wraz z nocą. Czy jest to w naszym królestwie pora strachu czy wyciszenia? Czy ogród nocą jest piękny? Sprawdźmy to będąc w nim w ciszy i bez światła. Może usłyszymy coś co napełni nas przeświadczeniem, że nie jesteśmy sami, że jest tutaj wielu nas, cieszących się tym skrawkiem ziemi.

Głosy.
Czy słyszeliście śpiew rajskiego ptaka? Nie? Ja także nie. Szkoda, ale słyszałem głosy wielu zwykłych ptaków. Wiele z nich, po raz pierwszy, w moim ogrodzie. Bardziej jednak ucieszył mnie dziwny skrzek rzekotki mieszkającej na mojej aktynidii. W oczku mlaskają ryby, a rechotanie zielonej żaby w tym roku trwało szczególnie długo. Brzęczenie trzmiela, śmiesznego grubasa, zawsze nastraja mnie przyjaźnie. Czasami tylko, gdy żona włączy radio czar pryska. Niektóre radia maja jednak automatyczny wyłącznik zasilania z regulowanym czasem wyłączania. I znów jest przyjemnie, i znów ważki mogą bez przeszkód szeleścić swoimi skrzydełkami. Ze ściany sączy się woda do stawu. Czasami uruchomi się kaskada. Szum płynącej wody przypomina nam baśniowe szemrzące strumyki. Koło nogi coś zaszumiało. Może to dżdżownica wychyliła łepek ze swojej norki? Jest swojsko i dobrze.

Kolory.
Ktoś złośliwy mógłby powiedzieć, że kolory ogrodu najlepiej oglądać na zdjęciu. Jest prawdą, że zwyczajna fotografia może wprowadzić nas w zachwyt naszym, zdawałoby się, dobrze znanym ogrodem. Bywa tu kolorowo, co bawi nas i podnieca. Bywa, że barwy są stonowane i wyciszone, co przysposabia nas do refleksji i melancholii. Czasami wabi nas swym subtelnym odcieniem barwy, kwiat jakiegoś nowego różanecznika. Innym razem odwracamy zmęczony wzrok w kierunku szmaragdowej zieleni żywotnika. Gdy dodamy do tego jeszcze lazur naszych pięknych oczu, w które uwielbia zaglądać sąsiadka wiemy, że nic lepszego nas już nie spotka. Takie są kolory Edenu.

Zapachy.
Woń ogrodu jest tak różna, jak różne są jego zakątki. Wpierw, swoją woń ma ziemia. Zła ziemia pachnie złem. Przyjemnie pachnie ta dobra, dobrze uprawiona. Po deszczu pachnie jeszcze inaczej. Wilgoć niesie woń zapowiedzi dobrego plonu.
A jak pachnie woda z ogrodowego stawu? Ktoś może powiedzieć, że jest to smród. Wszak na woń składają się zapachy rozkładających się, butwiejących cząstek roślinnych i zwierzęcych. Jednak tak właśnie pachnie natura. Ta, bez lamp sterylizujących promieniami UV i bez filtrów załadowanych aktywowanym węglem.
O zapachu kwiatów nie będę pisał, bo któż nie zachwycał się  zapachem maciejki czy lilii. Warto jednak powąchać bluszczyka kurdybanka. Watro rozetrzeć na dłoni igły rożnych odmian jałowca. Czy wyczujemy subtelne różnice tych zapachów. A są one dziwne i jakże różne od tych, które otaczają nas w drodze z pracy do domu. A czy są w waszym ogrodzie rośliny pachnące nieprzyjemnie? A czy może nieprzyjemnie pachnieć niemowlę, nasz syn?

Pytania.
Jeżeli zastanawiamy się, czy i jak mocno jesteśmy uczuciowo związani z naszym ogrodem spróbujmy zadać sobie kilka pytań.
     Co z naszego ogrodu najbardziej zapamiętamy będąc od niego daleko, przez długi czas? "Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie...", pamiętacie to przecież.
     Co w ogrodzie poprawia nasze samopoczucie? Bywa, że patrząc na coś weselejemy,  zaczynamy o kimś myśleć bardziej ciepło, chcemy komuś wyrazić wdzięczność. Czy takie zmiany nie są typowe dla uczucia miłości?
     Czego by nam zabrakło, gdybyśmy zostali pozbawieni ogrodu? Może nasze życie nie byłoby już tak samo ciekawe, pełne, radosne?

Ja - ogród, ja - roślina.
Dawno już masz swój ogród? Czy objąłeś go kiedyś oburącz i przycisnąłeś do piersi?
 

Czy lepiej jest być rośliną czy człowiekiem? Jestem pewny, że wielu z nas ma takie chwile, że zamieniliby się... Na razie, spróbujmy tylko bardziej się zbliżyć do naszych roślin. W słoneczne południe zanurzmy swoją twarz w krzewie żywotnika. Niech roślina, jakby ogarnie nas swoimi gałęziami. Oddychajmy powietrzem z jej głębi, jej oddechem.
Rozmawiacie z roślinami? Rozsądek pozostawmy nieco na boku, bowiem mówimy o miłości. I ...rozmawiajmy. To przybliży nas do rośliny. Może wywiąże się jakaś nić porozumienia?
Dotykajmy liście. Delikatnie. Są one miłe w dotyku. Kłujące wydawałoby się igły, obdarzają nas zwielokrotnionymi pieszczotami drobnych ukłuć. Jakie to przyjemne...
Weźcie do ręki garść ziemi. Może będzie czarna i włóknista, a może piaszczysta lub kamienista. Przypatrzcie się jej. Każda organiczna jej cząstka, każdy kamyk, czy niezidentyfikowana drobina to część twojego ogrodu. To niemal cząstka ciebie. Służy tobie tak jak potrafi najlepiej. Oczekuje ciebie, gdy zbyt rzadko przesypujesz ją między palcami. Pieść ją. Będzie ci wdzięczna.

Chciałoby się krzyknąć: kochajmy ogrody!
To zawołanie wzywające do miłości, jest pewnie równie dziwne jak dziwna jest miłość do ogrodu i jak dziwne są słowa na tej stronie, mówiące o takiej miłości. Dziwmy się więc, ale i kochajmy.

   powrót